فاجعه پلاسکو و ارگونومی جامعه (Community Ergonomics) و آسیب انباشته اجتماعی (CST)
طراحی‌های ارگونومی جامعه، یک سیستم ردیابی را جهت کمک به درک زمان، رشد و توسعه یک ثبت و حافظه حیاتی در تعیین دوره‌های فعالیتی آینده و انتظارات را تعیین می‌کنند. به عبارت دیگر، این سیستم‌های پیگیری ، هدف ساخت “عادت‌ها”ی بهتر را دارند. نبود چنین عوامل زمانی مهم به تاخیر در عملکرد، آسیب اجتماعی (تروما)، مشکلات تنظیمی سازمانی، دشواری‌های احساسی فردی و شکست‌های کیفیت جامعه منجر میشود.
ما باور داریم که برای عملکرد موثر جامعه و فرد، طراحی سیستم محیط جامعه و عملیاتش باید مطابق باشند با فرایند‌های مهم زمانی مردمی که در آن جامعه زندگی می‌کنند. بر اساس اسمیت (۱۹۷۲)، طراحی بهینه سیستم ، وقتی به دست می‌آید که رشد افراد و توسعه جوامع افزایش یافته باشد و طراحی مورد نظر همرا با رفتارهای یادگرفته شده افراد، هماهنگ باشد. از سوی دیگر، طراحی سیستم وقتی نیازهای فردی در آن درنظر گرفته نشده باشند، می‌تواند به‌طورمنفی بر رفتار، یادگیری و رشد افراد و جوامع تاثیر بگذارد.
آسیب انباشته اجتماعی (CST) به عنوان شرایطی که در نتیجه مواجهه مکرر با محیط‌ها یا طراحی ضعیف و/ یا انزوای طولانی‌مدت اجتماعی که به عملکرد غیرموثر فردی و توانایی کنار آمدن منجر می‌گردد، تعریف میشود. CST، تکراری برای هر فعالیت یا ترکیبی از فعالیت‌ها، تعاملات محیطی و روال‌های زندگی روزانه است که رفته رفته در طول یک مدتِ زمانی، رشد و توسعه می‌یابد و به طور منفی بر انگیزه‌بخشی، مهارت و احساسات منجر به قطع اجتماعی و رفتاری، ناتوانی‌های روانی و پریشانی ذهنی اثر می‌گذارد. ما باور داریم که شناسایی “خطرات عملیاتی” (برای مثال خطراتی که اعضای جامعه در تعاملاتشان با عناصر متعدد سیستمی با آن‌ها مواجه‌اند) ممکن است که به رشد و گسترش CST در جوامع منجر شود. این خطرات باید یافت شده، نظارت و کنترل شوند تا از وقوع CST، در جهت افزایش کیفیت جامعه پیشگیری شود.
📚 منبع: فصل ارگونومی جامعه از کتاب ماکروارگونومی نوشته هال هندریک و برین کلینر، ۲۰۰۱
