نوروارگونومی

انعطاف‌پذیری عصبی یا نوروپلاستیسیتی

Neuroplasticity

از بازسازی تا سازگاری: آیا ساختار مغز تغییر می‌کند؟

زندگی انسان مملو از تغییرات و چالش‌هایی است که مغز باید با آن‌ها سازگار شود. از یادگیری زبان جدید تا تغییر مسیر شغلی یا مقابله با سختی‌های زندگی.

نوروپلاستیسیتی (Neuroplasticity) یا انعطاف‌پذیری عصبی به توانایی سیستم عصبی برای بازسازی و سازماندهی مجدد ساختارها، عملکردها و اتصالات سیناپسی در پاسخ به محرک‌های درونی یا بیرونی اشاره دارد. این پدیده زیربنای یادگیری، حافظه و سازگاری مغز با تجربیات جدید یا آسیب‌های عصبی است.

از منظر زیستی، نوروپلاستیسیتی شامل تغییرات در قدرت سیناپسی (افزایش یا کاهش کارایی ارتباطات بین نورون‌ها)، بازآرایی ساختارهای عصبی مانند رشد یا انقباض دندریت‌ها و آکسون‌ها، و در برخی موارد تولید نورون‌های جدید در نواحی خاصی از مغز (مانند هیپوکامپ) است. این تغییرات توسط تعاملات پیچیده بین عوامل ژنتیکی، اپی‌ژنتیکی، و محیطی هدایت می‌شوند.

نوروپلاستیسیتی زیربنای فرایندهای حیاتی مانند یادگیری و حافظه است، به مغز امکان می‌دهد تا خاطرات را ذخیره و تجارب جدید را پردازش کند. همچنین، این ویژگی برای بازیابی عملکردهای عصبی پس از آسیب‌های مغزی، مانند سکته یا ضربه مغزی، ضروری است. نوروپلاستیسیتی با فراهم کردن ظرفیت بازسازی و جبران، ابزاری کلیدی برای تطبیق‌پذیری سیستم عصبی در طول زندگی انسان است.

عوامل تأثیرگذار:

  • فعالیت عصبی: تکرار و تمرین می‌تواند اتصالات عصبی را تقویت کند.
  • محیط: محرک‌های غنی محیطی و یادگیری تجربیات جدید، نوروپلاستیسیتی را افزایش می‌دهند.
  • ژنتیک و اپی‌ژنتیک: عوامل ژنتیکی و تنظیمات اپی‌ژنتیکی نقش مهمی در ظرفیت نوروپلاستیسیتی دارند.
  • آسیب و بازتوانی: نوروپلاستیسیتی برای جبران آسیب‌ها و بازیابی عملکرد در شرایطی مانند سکته مغزی یا ضربه مغزی ضروری است.

 کاربردهای علمی:

  • یادگیری و حافظه: نوروپلاستیسیتی زیربنای پردازش اطلاعات و ذخیره خاطرات است.
  • درمان بیماری‌های نورولوژیک: توسعه روش‌های بازتوانی برای بیماری‌هایی مانند آلزایمر، پارکینسون، یا اسکیزوفرنی.
  • بهبود عملکرد شناختی: درک نوروپلاستیسیتی منجر به طراحی روش‌هایی برای افزایش کارایی مغز، مانند تمرین‌های شناختی یا تحریک مغزی می‌شود.

به طور کلی، نوروپلاستیسیتی قابلیتی پویا و حیاتی است که به مغز اجازه می‌دهد به طور مداوم خود را برای تطبیق با چالش‌های محیطی و تجربیات زندگی بهینه‌سازی کند.

قدرت مغز: یادگیری، سازگاری و بازتوانی

نوروپلاستیسیتی در دو صورت اصلی خود را نشان می‌دهد: پلاستیسیتی وابسته به فعالیت که در فرآیند یادگیری و تقویت ارتباطات نورونی نقش دارد، و پلاستیسیتی جبرانی که به مغز کمک می‌کند پس از آسیب، عملکردهای از دست رفته را بازیابی کند.

این قابلیت حیرت‌انگیز مغز نه تنها برای یادگیری مهارت‌های جدید و تطابق با محیط ضروری است، بلکه امیدبخش‌ترین جنبه در بازتوانی عصبی پس از آسیب‌هایی مانند سکته مغزی یا ضربه مغزی به شمار می‌آید.

انواع نوروپلاستیسیتی

۱- نوروپلاستیسیتی وابسته به فعالیت: (Activity-Dependent Plasticity)

این نوع نوروپلاستیسیتی زمانی رخ می‌دهد که مغز در پاسخ به یادگیری، تجربه‌های جدید، یا فعالیت‌های مکرر، تغییراتی در اتصالات سیناپسی ایجاد می‌کند. این تغییرات می‌توانند در تقویت یا تضعیف ارتباطات بین نورون‌ها نمایان شوند.

 مکانیسم‌ها:

LTP (Long-Term Potentiation):

  • تقویت طولانی‌مدت سیناپسی
  • زمانی که سیناپس‌ها به طور مکرر فعال می‌شوند، ارتباط بین نورون‌ها قوی‌تر می‌شود.
  • این مکانیسم نقش مهمی در حافظه و یادگیری دارد.

 LTD (Long-Term Depression):

  • تضعیف طولانی‌مدت سیناپسی در اثر کاهش فعالیت سیناپسی.
  • این فرایند برای حذف ارتباطات غیرضروری و حفظ سیناپس‌های مهم‌تر انجام می‌شود.

 ویژگی‌ها:

  • وابسته به فعالیت‌های تکراری یا تجربیات یادگیری است.
  • نقشی حیاتی در شکل‌گیری حافظه، مهارت‌های جدید، و یادگیری زبان دارد.
  • در ساختارهایی مانند هیپوکامپ (مسئول حافظه) و کورتکس حسی-حرکتی مشهود است.

۲- نوروپلاستیسیتی جبرانی: (Compensatory Plasticity)

این نوع نوروپلاستیسیتی زمانی فعال می‌شود که مغز تلاش می‌کند عملکرد از دست رفته را پس از آسیب یا تغییرات محیطی جبران کند.

 مکانیسم‌ها:

  • شبیه‌سازی یا بازسازی سیناپسی: ایجاد اتصالات جدید بین نورون‌ها برای جبران سیناپس‌های تخریب‌شده.
  • تغییر وظایف نورونی: نورون‌های سالم مجاور وظایف نورون‌های آسیب‌دیده را به عهده می‌گیرند.
  • فعال‌سازی مسیرهای جایگزین: مسیرهای جدیدی برای انجام عملکردها ایجاد می‌شود تا آسیب‌ها دور زده شوند.

ویژگی‌‌ها:

  • معمولا در پاسخ به آسیب‌های عصبی مانند سکته مغزی، ضربه به سر، یا اختلالات نورولوژیک رخ می‌دهد.
  • وابسته به محیط بازتوانی و تحریک‌های خارجی (مانند فیزیوتراپی یا تمرینات شناختی) است.
  • پلاستیسیتی جبرانی می‌تواند حتی در بزرگسالی نیز به مغز کمک کند تا با چالش‌های جدید سازگار شود.

✍️نگار نیکوصفت

📌به نقل از: آکادمی علوم و اعصاب ایران

 

با تشکر از گروه ترادرس ارگونومی

محمدعلی برزگری

فارغ التحصیل کارشناس مهندسی بهداشت حرفه ای از دانشگاه شهید بهشتی تهران و دانشجوی ارشد ارگونومی دانشگاه یزد

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

دکمه بازگشت به بالا